نازگل نام شخصیت اصلی فیلم جدید جیرانی است.

“فریدون جیرانی” بعد از “صورتی” دوباره کمدی- رمانتیک می‌سازد و هدف اصلی او فتح گیشه است یعنی کاری که پیش‌تر از این از چنین فیلم‌سازی کمتر توقع می‌رفت.

ظاهرا حواشی اکران “من مادر هستم” این فیلمساز طرفدار روشنفکری را سمت چنین ساختارهای بی‌دردسری سوق داده.

بازی “اکبر عبدی” در نقش دو زن «یکی فرنگ رفته و دیگری داهاتی» به اضافه همان تم فیلم فارسی یعنی خوشبخت شدن پسر فقیر توسط دختر پولدار که این بار جای زن و مرد آن عوض شده «دختر فقیر و پسر پولدار»، مشخصا المان‌هایی برای جذب گیشه هستند.

از دیگر مواردی که بیشتر گیشه‌ای بودن این فیلم را واضح می‌کند این است که جیرانی حتی نمی‌خواهد فیلمش را به جشنواره فجر بفرستد و قصد دارد بلافاصله بعد از اتمام مراحل فنی آن را روانه پرده‌ها کند.

در این فیلم غیر از اکبر عبدی که حضورش صرفا برای پوستر و تبلیغات فیلم مناسب است و بیشتر می‌تواند برای تیزر کار جذابیت بسازد تا برای خود آن، بازیگران دیگری مثل فرهاد اصلانی و صابر ابر هم حضور دارند.

اصلانی در چند ساله اخیر حتی مواقعی که در آثاری رو به پایین حضور یافت، از خودش نمایش‌های بی‌بدیلی به جای گذاشته و معمولا از سطح اثر بالاتر بوده.

غیر از این بازیگرها که به نامشان اشاره شد، حضور ساره بیات هم در این پروژه خیلی جلب توجه می‌کنند یعنی کسی که بازی او در فیلم جدایی نادر از سیمین زیاد به چشم می‌خورد اما از آن هنگام تا به حال خبری از فعالیت او در هیچ پروژه دیگری نبود.

بیات در این ایام غیر از فیلم جیرانی در فیلمی از عباس رافعی به نام فصل فراموشی فریبا هم به ایفای نقش می‌پردازد.

از نکات دیگری که می‌توان درباره فیلم آخر جیرانی گفت این است که سال‌ها فعالیت او در حرفه نقد فیلم و همین‌طور نگارش فیلم‌نامه به علاوه دو سه مورد کارگردانی خوب و چند قلم متوسط رو به بالا، از این فیلم‌ساز چنین توقعی در همه ایجاد کرده که لااقل اگر کمدی هم می‌سازد از نوع فاخر آن باشد.
اما یادمان نرود سازندگان آثاری مانند شب‌های روشن و صداها «فرزاد موتمن» و یا مردی شبیه باران «سعید سهیلی» را که آثاری مثل پوپک و مش ماشالا و یا چارچنگولی ساختند.

شاید بهتر بود فریدون جیرانی که به واسطه حواشی “من مادر هستم” از وضعیت سینمای اندیشه در ایران کاملا مایوس شده بود، منتظر نتیجه انتخابات سال ۹۲ میماند و بعد خط مشی جدید خود در فیلم‌سازی را تعیین می‌کرد.
چون از فریدون جیرانی که تا به حال در فیلم‌های متعددی روشنفکرانه‌ترین نگاه‌ها را به روابط زن و مرد و مسئله ازدواج داشته چنین نگاهی که در فیلم آخرش می‌بینید بعید به نظر می‌رسد.