خانمی اهل میامی که عنوان بیماری با طولانی ترین دوره کما را دارد و او را سفید برفی خفته می نامیدند، اکنون پس از 42 سال کما سرانجام در سن 59 سالگی فوت کرد. به گزارش ایران ناز ادواردا اوبارا نوجوان دبیرستانی سرزنده ای بود که در سال 1970 یکدفعه بیمار شده و در نتیجه دیابت به کما رفت. ولی قبل از اینکه به کما برود رو به مادرش کرده و گفت : قول بده.. من را ترک نکنی.

مادرش نیز سر قولش باقی ماند و مراقبت طاقت فرسای شبانه روزی دخترش را تاب آورد تا اینکه پنج سال پیش فوت کرده و خواهرش پرستاری وی را برعهده گرفت. ادواردا که پیش از کما 16 ساله بود و آینده درخشانی را برای وی پیش بینی می کردند ناگهان دچار سینه پهلو شدیدی شد. در اولین ساعات سوم ژانویه 1970 ناگهان لرزان بیدار شد و درد شدیدی داشت چرا که به گفته خانواده اش انسولین خوراکی به جریان خونش نرسیده بود. او را فورا به بیمارستان رساندند و در همان هنگام که وی را روی تخت خوابانیدن او رو به مادرش کرد و از وی خواست کنار وی بماند.

بیش از 35 سال مادرش کای اوبارا به طور مداوم از دخترش مراقبت کرد،او تنها 90 دقیقه می خوابید تا به طور مرتب مراقب وضعیت دخترش باشد و با وجود اینکه نگهداری از او، فشار مالی سنگینی را به آنها وارد کرده بود ولی آنها وی را به موسسات نگهداری نسپاردند. کای در سال 2008 در سن 80 سالگی فوت کرد و همیشه امیدوار بود که روزی دخترش از کما بیرون بیاید. پدر ادواردا به نام جوی نیز در سال 1977 در اثر سکته قلبی فوت کرد که گفته می شود در اثر فشار نگهداری از دختر بیمارش به این عارضه دچار شده بود.

 

 بعد از فوت پدر ومادر، خواهرش کالین جای آنها را گرفت و در خانه اش در میامی نگهداری وی را برعهده گرفت، او حتی از شغل قبلی خود که مربیگری اسب بود دست کشید تا به طور تمام وقت مراقب خواهرش باشد. در طول مراقبت باید بدنش را هر دو ساعت یک بار بر می گرداندند تا از زخم بستر جلوگیری شود و باید به او انسولین تزریق شده و از راه لوله به وی غذا می دادند. کالین هر روز دوستانه موهای خواهرش را می بافت و به طور مرتب با او حرف می زد. خانواده و دوستان نیز مرتب به او سر می زدند و برایش موسیقی می نواختند و یا برای وی کتاب می خواندند.

کای اوبارا که یک کاتولیک مومن محسوب می شد همواره می گفت که حضور مریم مقدس را در اتاق دخترش احساس می کند. این مراقبت طاقت فرسا و از خود گذشتگی این خانواده باعث شد تا فردی به نام دکتر واین دایر کتابی را تحت عنوان قول قوله:داستان باورنکردنی عشق بی قید و شرط مادر و چیزی که باید از آن یاد بگیریم را در مورد این خانواده بنویسد. این کتاب توجه عموم را بسیار به خود جلب کرد و باعث شده ملاقات کنندهای بسیاری از نقاط مختلف دنیا به دیدن زن بیمار بروند و به خانواده اش روحیه بدهند.

با وجود اینکه کالین نسبت به بهتر شدن خواهرش خوش بین بود ولی احساس کرد که به سختی غذا را می بلعد ، در روز بعد احساس کرد آنچنان بهتر شده است که می تواند یک فنجان قهوه بخورد. در همان وقت به او توجه کرد که مستقیم به سوی او نگاه میکند و بهترین لبخندی که تاکنون دیده بود را تقدیم وی کرد. وقتی کالین با یک فنجان قهوه بازگشت ، ادواردا دیگر فوت کرده بود.علاوه بر خواهر ادواردا، دو خواهر زاده اش نیز به نام ریچارد و جوزف مایکل نیز سهم زیادی را در نگهداری از وی برعهده داشتند.