برای اینکه کارایی برنامه‌های مختلف ویرایش عکس و همچنین کارایی آنها در زمینه فشرده سازی عکس ها با هم مقایسه شود، باید از عکس‌های استانداردی برای تست استفاده شود. یعنی اینکه باید عکسهای مناسبی پیدا کرد و به خورد این برنامه‌ها داد و بعد نتایج کار آنها را با هم مقایسه کرد.

اما هر عکسی را نمیتوان به عنوان عکس استاندارد انتخاب کرد. عکسهای استاندارد، باید ویژگی های خاصی داشته باشند. بافت، جزئیات، ترنزیشن‌های تند و حاشیه عکس استناندارد باید طوری باشد که الگوریتم های بازسازی عکس را به چالش بکشند تا بتوان واضح تر در مورد کارایی برنامه ها اظهار نظر کرد.

 

در یکی از روزهای جولای یا ژوئن سال ۱۹۷۳، الکساندر ساوچاک، یک استادیار دانشگاه در کالیفرنیای جنوبی که روی پردازش تصاویر و سیگنال‌ها کار می کرد، به همراه همکارانش مشغول کار بود. به گزارش ایران ناز او در آن روز در‌به‌در، دنبال عکس مناسب و متفاوتی بود تا به عنوان عکس استاندارد اسکن کند و مورد استفاده قرار بدهد.  او به دنبال عکسی از چهره انسان بود که ظاهر شیشه‌ای و یک طیف رنگ پویا داشته باشد.

 

تا اینکه یکی از همکاران با او یک مجله مد و زیبایی وارد شد و الکساندر ناگهان مجذوب یکی از عکس‌ها شد و متوجه شد که از همان عکس می‌تواند به عنوان عکس استاندارد استفاده کند. لنا هیچگاه تصورش را هم نمی کرد که عکسش به زودی مبدل به عکسی شود که بیش از هر عکس دیگری در تاریخ کامپیوتر برای تست برنامه‌های ویرایش عکس مورد استفاده قرار می‌گیرد، ولی این طور شد! حتی وی ملقب به بانوی نخست اینترنت هم شد!

اما واقعا چرا این عکس، اینقدر مورد استفاده قرار گرفت؟ آیا این امر، کاملا تصادفی بود؟
نه! این عکس حاوی آمیزه‌ متنوعی از جزئیات، نواحی یکنواخت و صاف، سایه‌بندی و بافت خاصی است که آن را مبدل به یک عکس خوب استاندارد می‌کند. به علاوه هر چه باشد، عکس جذابیت خاص خودش را هم دارد!